Als je de weg kwijt bent…

Het is weeral even geleden dat ik de weg goed kwijt was. Tegenwoordig zit ik met Waze als navigatie in de auto. Verdwalen hoort tot de verleden tijd, àls ik tenminste luister naar de stem die me vertelt hoe ik moet rijden. Heel soms meen ik het beter te weten en besluit ik de navigatie naast me neer te leggen. Met als gevolg dat ik me een keer klem reed in de haven van Antwerpen. Figuurlijk klem uiteraard, al heb ik wel veel gezien! En toch zag ik maar een ieniemienie stukje van waar die schepen aan mogen leggen, die ik thuis over de Westerschelde zie varen. En wat komen er joekels voorbij! Belast en beladen met wat een mens ook maar nodig denkt te hebben. Soms zijn het wel prachtige, veelkleurige containers, want wat je ziet is ook belangrijk. Hoewel het niet alles zegt. Want de meest gekleurde containers bevatten misschien wel het meest duistere goedje. Uiteindelijk vond ik een plek om veilig te kunnen stoppen om de navigatie terug aan te zetten. Wat een rust…!

Dwalen en verdwalen

Ook als persoon kunnen we verdwalen, steeds verder weg van onze persoonlijkheid. We dwalen soms te ver af van wat daadwerkelijk van ons wordt verwacht, omdat we zoveel willen. Tegelijkertijd vérdwalen we vaak in wat we  denken dat van ons verwacht wordt.  Ergens tussen die verwachtingen missen we regelmatig een afslag of wat. Zo kom je in de wereld van innerlijke onrust, opgejaagd vervolg je het pad. Je gunt je geen tijd om tot rust te komen, want er is zoveel te doen! Terwijl je rond holt pak je de dingen die je tegenkomt en passant  ook nog op.  Voor je het weet ben je in het moerasgebied aangekomen van onzekerheid, angst, frustratie en verdriet. Paniek kan je overspoelen als de golven van de zee en je realiseert je dat er iets anders moet. Maar wat dan? En vooral: hoe dan?

De ‘containers’ van jezelf en anderen

De eerste stap is erkennen dat het je te veel wordt, dat het anders mag en anders moet. Hoe moeilijk dat kan zijn weet ik maar al te goed, want niemand geeft graag toe dat het niet meer gaat. Toegeven dat je rugzak overloopt doen we niet zomaar, stel je voor! Wat zal een ander daar wel niet van denken? Met een overlopende rugzak blijf je lopen, intussen de ‘containers’ van anderen opstapelend in je armen…Een typerend beeld van wat we denken dat van ons wordt verwacht. Misschien heeft iemand in je nabije kring eens geopperd dat je zo niet verder kan. Maar nee “het gaat toch goed?” of “Maar zie je dan niet dat ik hier wel iets moet doen?”. Moet jij echt alles oppakken wat je ziet? Wie verwacht dat van jou? En… is die ‘container’ van de ander echt jouw verantwoordelijkheid?

Zo lang jij zelf niet ziet dat je te veel van jezelf verwacht, gaat er niets veranderen en blijf je in die onrustige wereld opgesloten. Of, je moet onder je draaglast bezwijken. Geloof me, het is beter om voor die tijd zelf overstag te gaan. Luister naar degene die proberen jou te ‘navigeren’, want zij zien scherper wat er gebeurt dan jijzelf.

Zandbanken en een baggerboot

Eenmaal toegegeven dat je rust nodig hebt, is het tijd om te bezien wat jou tot deze onrust drijft. Dit kun je doen met iemand die dicht bij jou staat, maar vaak zorgt dit voor wrijving in je relatie met die persoon. Er spelen zoveel gevoelens mee van jullie beiden dat het beter is om hulp te zoeken van buiten. Niets om je voor te schamen, al kan het zeker in het begin als een brug te ver voelen. Maar je hebt iemand nodig die jou op een praktische en concrete manier door deze periode heen loodst. Die weet hoe diep het erdoor kan gaan en waar de ‘zandbanken en de bochten’ liggen. Zo word jij opmerkzaam gemaakt op wat er nodig is en hoe je dit kunt bereiken. Om veilig aan te komen zal de baggerboot hier en daar zijn werk moeten doen, maar bedenk dat alles meewerkt aan het doel: jou weer in rustig(er) vaarwater brengen.

Loodsboot en radarpost

Als coach wil ik graag bij jou opstappen aan boord van je levensscheepje, om jou door de zee van onrust te begeleiden. We staan even stil bij hoe je reis tot nu toe is verlopen. Maar als ‘loods’ is het vooral mijn taak om jou te begeleiden naar je bestemming: een leven met en vanuit rust. Dat betekent niet dat het nooit meer mistig zal zijn, of de golven niet tegen je schip kunnen beuken. Wel dat je weet wat je zelf kunt en waar je hulp nodig hebt. Dat je de keuze hebt hoe je moet verwachtingen omgaat en aan kunt geven wat jouw grenzen zijn. Alleen zo is er voldoende tijd om regelmatig aan wal te gaan, om vanuit rust aandacht te kunnen besteden aan jezelf en je relaties. Uiteindelijk plukt iedereen daar de vruchten van. De loods kan het werk niet zonder hulp van de radarpost. Deze biedt alle informatie die nodig is, waarop schipper en loods een besluit nemen. De verantwoordelijkheid voor koersverandering ligt dus, ook binnen coaching, altijd bij jou. De loods kan je alleen maar aanraden en adviseren. Ik probeer dat te doen vanuit Bijbels perspectief, voor mij als coach de ‘radarpost voor het leven’. Vanuit die gedachte wil ik jou graag ‘nader tot rust’ vergezellen, wandelend langs die prachtige Westerschelde. Waar wolken, lucht en winden hun sporen trekken waarlangs ze moeten gaan. Laten we samen de tijd nemen om ook daar eens naar te kijken en opmerkzaam te mogen worden op wat dat ons te zeggen kan hebben.